Als disfunctionele ouders geen narcisten zijn, wat zijn ze dan wel? 

Je hebt last van dingen uit je jeugd en vooral van de manier waarop er met jou als kind is omgegaan, maar je herkent je ouder(s) niet echt in de omschrijving van narcisme. Wat was er dan aan de hand? Dit kan een lange zoektocht zijn. Want je wilt het kunnen plaatsen, waarom je niet gehoord en niet gezien werd, waarom jij niet mocht voelen, waarom je altijd te veel was, etc. 

Inzicht in hechtingspatronen kan hierbij helpen. Want als je weet wat het hechtingspatroon van je ouder(s) is, dan kan je hun gedrag van vroeger begrijpen en zien dat dit helemaal niets met jou te maken had. En dat inzicht kan enorm bevrijdend zijn. 

Een voorbeeld: je bent als kind dagelijks afgewezen en weggestuurd door je moeder omdat je 'lastig' was. Terwijl je, nu je volwassen bent, kunt zien dat je niks geks van je moeder vroeg. Je had verzorging en aandacht nodig, zoals ieder kind. Als kind interpreteerde je dit als dat je niet goed genoeg was. Het lag aan jou. Als volwassene kan je echter ontdekken dat je moeder bijvoorbeeld continu bezig was om haar eigen veiligheid te regelen omdat ze een ontwricht hechtingspatroon had. Omdat ze totaal geen veiligheid had in zichzelf, moest ze dit zoeken bij een ander: je vader. Maar die reageerde steeds afwijzend op haar, waardoor haar verlatingsangst nog meer aangejaagd werd en zij niet tot rust kon komen. Ze bleef altijd maar in een vechttoestand om te overleven. Deze dagelijkse strijd van haar kostte haar zoveel energie dat ze geen ruimte had voor de behoeften van een klein kind. Haar eigen behoeften (aan veiligheid) stonden voorop. Dat kan daarom op narcisme lijken, omdat het altijd enkel om haar draaide. Maar andere kenmerken ontbreken waardoor dat het toch niet was, het was haar hechtingspatroon. 

Als je meer weet van de jeugd van je moeder kan je misschien ook wel begrijpen waardoor dat bij haar is ontstaan. Natuurlijk is dat geen excuus en had zij oog moeten hebben voor de behoeften van jou, haar kleine kind waar zij verantwoordelijk voor was. En waarschijnlijk had ze dat ook wel gewild. Heeft ze het niet kwaad bedoeld. Maar jij draagt wel de gevolgen van haar stress en de emotionele verwaarlozing. 

Het verleden kan je niet meer veranderen en je moeder/ouders waarschijnlijk ook niet. Maar met het inzicht in het 'waarom' je moeder zich zo gedroeg, welk hechtingspatroon daarachter verscholen lag, kan je je wel beseffen dat het niet aan jou lag. Al was je een heel ander kind geweest, dat had niets uitgemaakt. En met dat inzicht kan je gaan helen. Kan je je innerlijke kind troosten. En kan je gaan zien welke angsten jij hieraan over hebt gehouden en hoe dit jou leven en jouw gedrag naar partner en/of kinderen beïnvloedt. En daarmee kan je zorgen dat je het zelf anders doet.