Kan je aan een je hechtingspatroon doodgaan? Het is toch geen ziekte? Nee, je hechtingspatroon is geen ziekte, maar je kan er wel degelijk (eerder) door sterven. Hoe dan?

Mensen met een afwijzend hechtingspatroon hebben al vroeg geleerd dat hun gevoelens er niet toe doen omdat hun ouders er geen aandacht aan schonken. Ze hebben daardoor geleerd om negatieve gevoelens weg te stoppen. Als zij als kind pijn hadden dan kregen zij de boodschap dat ze zich niet aan moesten stellen of niemand reageerde erop.

Deze mensen kunnen later dan ook veel pijn verdragen, waardoor zij niet snel gealarmeerd raken als er echt iets aan de hand is. Omdat ze niet hebben geleerd dat de signalen die het lichaam afgeeft van belang zijn, zullen zij ook andere signalen die erop duiden dat er iets mis is, lang negeren. 

Daarbij komt dat ze ook niet geleerd hebben om hulp te vragen, omdat afwijzend gehechte mensen hebben geleerd dat ze alles zelf moeten doen en zelf moeten oplossen. Deze mensen gaan dan ook niet met een verkoudheid of griepje naar de dokter. Zij zullen veel eerder blijven doorlopen met hun klachten. Zelfs koorts is geen reden tot thuisblijven, sommigen gaan door totdat ze er bijna of echt letterlijk bij neervallen. Ook kan het dat een arts bij een eerste bezoek niet meteen adequaat reageert omdat deze mensen te zwakke signalen afgeven, waardoor het allemaal wel mee lijkt te vallen. 

En zo kan het dat iemand (mijn vader bijvoorbeeld) veel te laat naar een arts gaat en de diagnose 'uitgezaaide darmkanker' krijgt, terwijl diegene drie jaar eerder al voldoende klachten - signalen van het lichaam - had, om eens onderzoek te laten doen. En dan is het laat of te laat. 

Mensen met een gepreoccupeerd hechtingspatroon kunnen op dit terrein voordeel hebben van hun hechting. Zij zijn eerder bang dat er iets mis is en kunnen daardoor eerder hulp zoeken. Zij zitten mogelijk iets te vaak bij de dokter. Tenzij ze tegengehouden worden door een angst voor bv naalden of andere medische dingen.

Mensen zijn natuurlijk niet helemaal te voorspellen op basis van hun hechtingspatroon, dus moet dit allemaal niet te strikt genomen worden. Maar het kan interessant zijn om hier zelf eens bij stil te staan of om alert op te zijn in je omgeving. Hoe gaan mensen / cliënten met pijn en ziekte om? 

Het is ook iets waar je een afwijzend hechtingspatroon aan kunt herkennen. En niet alleen aan hoe mensen met eigen ziekte omgaan, maar ook hoe ze met jou omgaan als jij iets hebt. Waar iemand met een gepreoccupeerd hechtingspatroon graag wat voor je wil doen en zelfs hulp kan opdringen, zal iemand die afwijzend gehecht is zich niet geroepen voelen om hulp te bieden en eerder komen met opmerkingen als 'Kom op, stel je niet aan, je kan best werken, je bent toch geen watje?'

Of met andere opmerkingen waardoor je al snel het gevoel krijgt dat diegene je maar een aansteller vindt.