Niet vallen hoor!
Foto: Zachary Kadolph, Unsplash
'Niet vallen hoor', hoor ik mijn moeder nog zeggen als ik langs de speeltuin loop en kinderen op een speeltoestel zie spelen.
En o, wat was ze boos als ik mezelf eens verwond had!
Toen ik 7 was blonk ik uit op de gym. Ik werd tweede bij de onderlinge wedstrijd. Toen mocht ik met nog een paar meisjes naar wat ze toen noemden de 'keurgym'. Wat was ik trots!
Maar wat leuk had moeten zijn, werd een nachtmerrie voor mij. Ik moest allemaal dingen gaan doen die gevaarlijk waren! Maar dat kon ik niet!
Borstwaartsom om de hoge ligger van de rekstok? Echt niet! Ik zou vast en zeker vallen. Op de trampoline springen en dan overslag over de kast? Ik lag er wakker van. De juffen zouden me vast laten vallen op die kast.
Ik had totaal geen vertrouwen in mijn eigen lichaam. Ik besefte me niet waar mijn spieren toe in staat waren. Dat mijn lichaam ook in staat was om te doen wat de andere meisjes deden. Ik voelde me slap en had niet het vertrouwen om mijn lichaam aan te sturen om de juiste bewegingen te maken.
De juffen spoorden me aan. Helaas niet al te vriendelijk, maar ook niet buitensporing streng. Maar ik blokkeerde gewoon. Ik wilde wel, maar ik was zo bang om te vallen dat ik geen risico durfde te nemen. Helaas waren ze daar niet op berekend, om een angstig meisje psychologisch te begeleiden om vertrouwen in haarzelf te krijgen.
Ik zag dat de andere nieuwe meisjes een wedstrijdgympakje kregen, en zij mochten meerdere dagen komen trainen. Ik niet. Ik faalde.
Mijn moeder moest bij de juf komen. Ik begreep dat dit het einde was. Ergens vond ik het jammer, want ik wilde dat allemaal ook wel kunnen. Maar ik was ook blij, niet meer die misselijkmakende angst, niet meer die enge dingen moeten doen.
Mijn moeder vond t natuurlijk al lang prima. Nu hoefde ze niet meer in de war te zitten dat ik met een gebroken arm thuis zou komen.
Het heeft lang geduurd eer ik besefte dat mijn lichaam helemaal niet zwakker was dan dat van anderen. Dat ik als 7-jarige gewoon de ervaring miste doordat ik niet veilig mocht had mogen exploreren omdat mijn moeder haar eigen angst niet kon reguleren. Met als gevolg dat ik niet op mijn lichaam kon vertrouwen omdat ik de werking ervan niet had kunnen ontdekken.
Als volwassene heb ik dit deels wel kunnen herstellen, maar het blijft bij grotere uitdagingen wel een punt. En als ik langs de speeltuin loop, dan kijk ik met een lichte angst - maar vooral met verwondering - wat kleine kinderen allemaal met hun lijfje kunnen!